Από τη Λάρισα όπου ζει ο μικρός Ραφαήλ καθήμενος στο αναπηρικό καρότσι εξαιτίας μηνιγγοκήλης στη σπονδυλική στήλη δίνει τον δικό του αγώνα μέσα και έξω από το γήπεδο τένις και, όπως φαίνεται, είναι ήδη πρωταθλητής σε όλα. Το πείσμα, η επιμονή και η υπομονή του μικρού έχουν κάνει πολλά μάτια να δακρύζουν βλέποντάς τον να κινείται γρήγορα από τη μια άκρη ώς την άλλη του γηπέδου χτυπώντας το κίτρινο μπαλάκι. Βασικός υπεύθυνος για την αθλητική πορεία του Ραφαήλ είναι ο προπονητής του, αθλητής τένις με αμαξίδιο και αυτός, μέλος της εθνικής ομάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και με πολλές άλλες διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες Κώστας Βαζούρας.
Εχοντας υποστεί ακρωτηριασμό στα δύο κάτω άκρα ύστερα από εργατικό ατύχημα το 1989, όταν ταξίδευε με πλοίο του εμπορικού ναυτικού, εμψυχώθηκε να ασχοληθεί ξανά με τον αθλητισμό σε κέντρο αποκατάστασης στην Αμερική. Εκεί, όπως τονίζει, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σε μαθαίνουν με ποιον τρόπο μπορείς να αθληθείς. Και αυτή ήταν μία διέξοδος στο αδιέξοδο που είχε βρεθεί, καθώς αθλούνταν από τα οκτώ του χρόνια.
Ηταν στην εθνική ομάδα πυγμαχίας και το 1984 κατέκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία των 63,5 κιλών με την ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων. Μετά την αναπηρία του, το 1992 ασχολήθηκε με το μπάσκετ, όπου πέτυχε αρκετές διακρίσεις. Το 1999 ήρθε σε επαφή με το τένις. Από τότε μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα με καλές επιδόσεις. Ενας τραυματισμός στάθηκε αφορμή να αποκλειστεί από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
«Με τον Ραφαήλ όλα άρχισαν το 2007, όταν γύρισα από τη Γερμανία. Επέστρεψα στη Λάρισα και μέσω κάποιων γνωστών έμαθα για την ιστορία του. Ηρθα σε επαφή με τους γονείς του. Το κινητικό πρόβλημα που έχω ήταν το δυνατό κίνητρο για να έρθω σε επαφή με τον Ραφαήλ. Τον γνώρισα και γίναμε φίλοι. Αμέσως αναπτύχθηκε μια σχέση μεταξύ μας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το παιδί δεν είχε ασχοληθεί με καμιά άλλη δραστηριότατα πέραν του σχολείου. Είχε τη διάθεση και την ενέργεια και κατάλαβα ότι ο αθλητισμός θα του έκανε καλό, σωματικά και κυρίως ψυχολογικά».
Πέρασε ένας χρόνος που ο Κώστας και ο Ραφαήλ καθημερινά ήταν πολλές ώρες μαζί μέχρι ο μικρός να μπει σε γήπεδο τένις ως παίκτης. Επρεπε πρώτα να υπάρξει ψυχολογική ενδυνάμωση του μικρού, που ήταν γεμάτος φοβίες, ανασφάλεια και δεν μπορούσε να δεχθεί και να ξεπεράσει τα βλέμματα και τα σχόλια της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας. Ο αγώνας, όπως υποστηρίζει ο κ. Βαζούρας, ξεκίνησε πρώτα έξω από το γήπεδο. Μέρα με τη μέρα ο μικρός αποκτούσε όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση, πήγαινε σε κάθε προπόνηση που έκανε ο φίλος του ο Κώστας. Και εκείνος με κινητικά προβλήματα, καθισμένος σε αμαξίδιο, περνούσε πολλές ώρες μέσα σε ένα γήπεδο τένις είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής.
«ΜΕ ΕΒΛΕΠΕ ΝΑ ΠΑΙΖΩ»
«Ερχόταν και με έβλεπε να παίζω με το αμαξίδιο, οπότε αντιλήφθηκε ότι δεν είναι κάτι παράξενο ή κάτι αδύνατο. Παράλληλα διαπίστωνε από τους παρευρισκομένους ότι όλοι τον αντιμετώπιζαν φυσιολογικά. Παρ' όλα αυτά, δεν του έλεγα τίποτα. Τον άφησα να το πει μόνος του και να κάνει εκείνος την πρώτη κίνηση. Ετσι και έγινε. Μια μέρα με ρώτησε εάν μπορώ να του δώσω τη ρακέτα μου και να ρίξει μια μπαλιά… Από εκεί και πέρα κόλλησε και σήμερα είναι φανατικός τενίστας».
Ο μικρότερος Ελληνας τενίστας με αμαξίδιο ξεκίνησε την αθλητική δραστηριότητα με εντατικές προπονήσεις από τον φίλο και προπονητή του πλέον. Δυνατός και γεμάτος αυτοπεποίθηση μαθαίνει σιγά σιγά τα μυστικά του τένις. «Αρχικά παίζαμε μαζί, αλλά η εξέλιξή του, η αγάπη του και η αφοσίωση στο αντικείμενο τον έκαναν να ζητάει να παίζει σε προπονητικό στάδιο και με άλλους παίκτες, όχι μόνο με εκείνους που είναι σε αμαξίδιο αλλά και με παίκτες που δεν αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Ηταν ένας τρόπος διαφυγής για εκείνον και την οικογένειά του. Κάναμε και κάνουμε τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση» δηλώνει ο κ. Βαζούρας και συνεχίζει εμφανώς συγκινημένος: «Είναι πηγή αισιοδοξίας και μάθημα ζωής για όλους η στάση του μικρού. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται καλύτερος, όμως για μένα το κυριότερο είναι ότι ο αθλητισμός τού διαμορφώνει έναν σωστό χαρακτήρα. Δεν έχουν σημασία οι διακρίσεις, η προσπάθεια μετράει πάνω από όλα».
Η πιο συγκινητική στιγμή
- Ποια είναι η πιο μεγάλη στιγμή που έχετε ζήσει μέχρι σήμερα μαζί με τον Ραφαήλ; Ηταν από τους πρώτους αγώνες που θα έπαιζε, σε τουρνουά στην Τουρκία. Βρισκόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ο Ραφαήλ μου χτύπησε την πόρτα. Μπήκε μέσα και άρχισε να ρωτάει πώς θα παίξει. «Φοβάμαι, κόουτς, δεν θέλω να παίξω αύριο» μου είπε και ισχυρίστηκε ότι πονάει το χέρι του. Θυμάμαι ότι ήταν αρνητικός να μπει στο γήπεδο. Το έβλεπα στα μάτια του. Δεν πίστευε στον εαυτό του, νόμιζε ότι είναι ανίκανος, αδύναμος απέναντι στον Τούρκο και κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερο σε ηλικία αντίπαλό του. Του εξήγησα πως μου είναι αδιάφορο εάν χάσει ή εάν κερδίσει. «Μπες μέσα, παίξε και διασκέδασέ το. Παιχνίδι είναι» του είπα. Με κοίταξε, παρέμεινε αμίλητος, έστριψε το καρότσι και επέστρεψε στο διπλανό δωμάτιο όπου τον περίμεναν οι γονείς του. Την άλλη μέρα όχι μόνο μπήκε αλλά νίκησε τον αντίπαλό του. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Τον έβλεπα να παίζει και να το χαίρεται… Ξέχωρα του αποτελέσματος, για μένα ήταν λες και είχε κατακτήσει το ανώτατο τουρνουά.
...ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΗ
Το παράπονο του κ. Βαζούρα είναι ότι η Πολιτεία και οι αρμόδιοι αθλητικοί φορείς δεν έχουν ασχοληθεί με τον βραβευμένο μικρό τενίστα. «Ας είναι καλά οι χορηγοί μας, που καλύπτουν τα έξοδα σε κάθε ταξίδι μας εντός και εκτός Ελλάδας. Ακόμα και το ειδικό αμαξίδιο του αθλητή μου αξίας 3.000 ευρώ έχει αποκτηθεί με χρήματα από ιδιωτική πρωτοβουλία. Νομίζω ότι δεν ξέρουν καν την ύπαρξη του Ραφαήλ».
ΜΑΝΟΣ ΠΙΤΣΙΔΙΑΝΑΚΗ/ἜΣΠΡΕΣΣΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου